Vijfde week

Deze week weer van alles meegemaakt. Intens genoten van vele momenten, maar er waren ook lastige momenten en dat ik soms even overprikkeld was door alle indrukken.
Maandag regende het 's ochtends heel hard. Mijn gastmoeder zei dat ik later naar werk moest gaan. Dat voelde een beetje gek, maar heb ik uiteindelijk maar gedaan. Was eigenlijk ook best okee om even rustig de dag te beginnen en te lezen haha. Toen het over was ben ik naar werk gegaan om een uur of 9. Toen ik daar aankwam kon ik in het begin niemand vinden, maar gelukkig kwamen 2 fysios daarna gelukkig wel. Het bizarre vond ik dat 4 fysios gewoon niet zijn komen opdagen door de regen. Met de cliënten viel dat nog wel mee, er kwamen er meer dan ik verwacht had. Ik heb de administratie geleerd om te doen en wat geholpen met cliënten. Ik heb leuk met Tophic gepraat, een van de fysio's die ik nog niet echt veel gesproken had. Veel zijn hier heel erg gelovig. Moslim, christen of traditioneel geloof. Een vraag die je heel snel krijgt is ga je naar de kerk. 's Middags ben ik naar de markt gegaan. Ik genoot ervan om hier rond te lopen. Je wordt heel makkelijk aangesproken en hebt kleine gesprekjes met mensen. Heb ook eindelijk foto's gemaakt op de markt! Mensen vinden het ook heel leuk als je de aanspreekt in Frafra (wontenga =goeiemiddag). En dan vraag je hoe het met iemand gaat (la owane) en zegt de andere het gaat goed, la anson. En dat kan je ook nog omgekeerd vragen. Het is heel gebruikelijk om bekenden die je tegen komt op deze manier te begroeten. Het leuke vind ik als je mensen in Frafra begroet dat ze je goedkeurend knikkend aankijken. Als je mensen tegenkomt zeggen mensen ook snel, mag ik je vriend zijn. Op de markt voelde ook een man zich geroepen om mij rond te leiden. Het was goed bedoeld en leuk dat hij even een bepaalde hoek van de markt liet zijn, maar ik werd er een beetje priegelig van merkte ik. Hij wilde net zoals velen anderen ook mijn nummer hebben, heb hem niet gegeven.
Dinsdagochtend mocht ik veel kinderen behandelen, super leuk! Dat gaat echt al een stuk beter en daar krijg ik meer ervaring in en het is erg leuk om zo met de kids te werken.
's Middags had ik weer een huisbezoek bij de jongen met wie ik oefen. Er kwam een vrouw langs, haar zoontje had Cp en was 5 en kon nog niet staan. Ze was met de fysiotherapie gestopt omdat het ver was en ze niet helemaal goed meer werd geholpen. Ze vroeg of ik ook bij haar thuis wilde komen. De mensen zijn zo dankbaar, terwijl ik eigenlijk nog niet zoveel gedaan heb. Echt heel bijzonder om te ervaren. Afgesproken dat ik volgende week nog een keer langskom om het te bespreken en op huisbezoek te gaan. De familie van het jongetje is ook zo lief en gastvrij ik werd zelfs uitgenodigd om te blijven eten, maar ben toch maar naar huis gegaan. Helaas had ik een lekke band.
De volgende ochtend was het even gedoe om een fietsenmaker te vinden, maar ik ontmoette een hele aardige man die ervoor ging zorgen dat hij gemaakt werd. Het is niet erg om een keer met kandoe (tuktuk, die rijden hier ook veel rond) naar werk te gaan haha, alleen het onderhandelen is nog steeds even wennen. Het werk op de fysiotherapie afdeling went ook steeds meer. Ik sta eigenlijk altijd in de gym en help met behandelingen, massage etc. Ik leer er veel van en ik vind meer mijn eigen weg op werk. En af en toe is er gewoon even niks te doen, dus dan is het wat kletsen of gewoon wachten haha. Woensdag had ik een ander huisbezoek, bij een jongen van de special needs school. Ik moest vooral wennen dat hij vrij vies was, en tijdens het eten even dingen uitspuugde. Toen ik terugging sprak een man mij aan of ik wat wilde drinken, ik had dorst en dacht waarom ook niet, misschien ontmoet ik zo wel een super aardig iemand. Had hier al vrij snel spijt van. Hij was heel vriendelijk, maar na 5 minuten vroeg hij om mijn nummer. Toen ik zei dat ik dat niet wilde geven kreeg ik 15 minuten lang een monoloog over dat we geen contact meer konden hebben blablabla. Hij vroeg of hij storend was en ik zei dat hij dat was, maar dat hielp allemaal niet. Was er klaar mee en ben toen zo snel mogelijk gegaan.
Merk dat ik op werk af en toe wel moeite heb met de manier van communiceren van de baas van de fysio afdeling. Hij geeft soms een beetje bevelen en toen we op de ward het lopen gingen oefenen met een cliënt was hij zelf opeens weg en liet mij het lopen oefenen met de cliënt. Iets wat ik ook erg lastig vond is dat hij concludeerde dat ik rijk was (had uitgelegd dat ik gewerkt had om mijn reis bij elkaar te krijgen) en hij zei toen, je werkt dus je bent rijk. Heel frustrerend vond ik dat, ook omdat het verschil er gewoon is en ik het vervelend vind als dat gewoon duidelijk wordt. Hier in Ghana, ten opzichte van veel mensen, ben ik ook rijk, omdat ik een vliegticket heb kunnen kopen. Heb toen uitgelegd dat ik in Nederland niet rijk ben, geen auto heb en thuis woon en dat het leven daar duurder is. Ik vind dat soort momenten gewoon erg lastig en vermijd het onderwerp geld het liefste. Ook als mensen vragen, can I follow you to Holland (mag ik mee naar Nederland) en dan zeg ik vaak maar iets van ja hoor of praat erover heen. Maar het lastige vind ik dat veel mensen gewoon het geld niet hebben om überhaupt te reizen.
Donderdag ging ik na werk mee met Junior, een van de fysiotherapeuten met zijn huisbezoeken. Natuurlijk weer achterop de motor. Hij gaat bij 2 cliënten thuis langs om therapie te geven. Hij ging nog bij zijn zus langs, en ik ging uiteraard ook weer mee, dat blijf ik bijzonder vinden. Mensen zijn hier ook echt dol op kleine kinderen, kleine kinderen worden gelijk opgepakt, geknuffeld etc.
Vrijdag was ik op de special needs school, vrijdag is speeldag, de leraren zitten er maar een beetje bij en ik was een beetje gefrustreerd. De kids hebben eerst schoongemaakt en ik heb gewacht en heb nog een aantal potjes uno met ze gespeeld. Een meisje vraagt ook constant aandacht, ik kon dat even niet zo goed handelen. Toen ik weg wilde gaan liep ze ook mee en luisterde niet naar mij. 's Middags zou ik bij Albert langsgaan in Navrongo. Luke bracht mij naar het busstation en vanaf daar nam ik een gedeelde taxi. Het was wel irritant dat iemand mijn nummer vroeg, zonder dat hij überhaupt mijn naam wist. Heb daarna ook niet meer met hem gepraat haha. Een ritje kost ook bijna niks, bijna een half uur in de auto voor 6 cedi (1 euro en 20 cent). Random meiden wilde nog een selfie (gelukkig is dat hier niet zo erg als toen in India haha) en Albert kwam me met de motor ophalen. We gingen weer even naar zijn lab waar ik mocht meekijken met een echo, vond het nog best lastig om goed te zien. We zijn naar de markt geweest en daar heeft hij een kralenketting voor om mijn heup gekocht, bijna alle vrouwen dragen dat hier. Daarna hebben we overheerlijke vis ergens gegeten. We hebben Jude, zijn neef nog kort ontmoet en zijn even bij zijn huis langs gegaan, hij heeft hier een kamer waar hij doordeweeks verblijft. Het leuke van omgaan met Albert is dat hij heel vriendelijk en open is. Hij vertelde bijvoorbeeld ook dat het in niet echt Ghana gebruikelijk is om als man, vrouwelijke vrienden te hebben en vice versa, hij is daar een uitzondering op haha. Savonds nog met een vriend van hem wat gedronken en voor de terugweg had hij een taxi voor me geregeld. Ik zat er alleen in en dan merk ik dat ik toch even zorg dat ik niet voor mijn huis wordt afgezet maar in de buurt.
Zaterdag ging ik samen met Sophie een dagje op stap, we gingen naar Tongo hills. We hadden moeite met elkaar te vinden, na een ritje met de kandoe (waar ik maar voorin ben gaan zitten omdat vrouwen achter breed zaten, maar werd wel beetje aangestaard, want wie gaat er nou naast de driver zitte haha, dus het was niet zo'n handige move haha). Natuurlijk weer veel ste veel betaald voor de kandoe, dat blijft even wennen de prijs. Bij tongo hills kregen we een rondleiding. Het is een beetje heuvelachtig met super veel rotsen. Het ziet er erg mooi uit. Er is een community, een huis met daaraan vast geplakt allemaal huizen van klei en een hele compound. De huizen zijn heel simpel. In het midden woont de chief en daarom heen zijn 23 vrouwen en 200/300 kinderen.
Van het mooie uitzicht genoten, het was een heel weids uitzicht, met veel stenen. Daarna zijn we een heuvel opgeklommen naar de shrine. De shrine mag je alleen betreden met een ontbloot bovenlijf (voor zowel man en vrouw), we moesten even moed verzamelen, maar hebben het uiteindelijk toch gedaan. Dit is uit teken van respect. De shrine is van het traditionele/ lokale geloof. In de shrine worden offers gedaan, om voor gunsten te vragen. Dit kunnen gunsten zijn, als iemand ziek is, maar ook als een vrouw bijv niet zwanger kan worden. Er wordt dan een dier traditioneel geslacht. Er lagen nog allemaal overblijfselen van de dieren. Het was heel typisch, toen we daar zaten vroegen ze ook of we niet een Ghanese man wilde hebben, een beetje ongepast om dan te vragen maar zo typisch haha.
Terug werden we door onze gids met de motor naar een plek gebracht, we gingen met zijn drieën op de motor. Ik zat helemaal achteraan. Heb Sophie helemaal plat gedrukt omdat ik bang was om er vanaf te vallen haha. Maar wederom weer een bijzondere ervaring. 's Middags bij de smoothiebar geluncht en boodschappen op de markt gedaan. Ik kwam Liberty nog tegen, we zochten een bank, hij vertelde ons waar de bank was. Daarna kwam hij checken of we het gevonden hadden en bracht me naar huis. Heel lief!
's Avonds hebben we met Sophie, Daniela, George en de 2 broers van Daniela nog wat gedronken bij Comme Ci comme ca.
Zondag voelde ik mij een beetje sip. Een handwasje gedaan. En toen vroeg Lizzy of ik mee naar de kerk ging, dus ik dacht waarom niet. Bij Azuma achterop de scooter. Had er alleen een beetje spijt van, want het was een extra lange kerkdienst en een groot deel was in Frafra. Er waren ook allemaal aankondigen, waar ik niks van verstond. Was er goed klaar mee. Ondanks dat de familie super zorgzaam is en dat het leuk was om met ze op stap te zijn. Er was daarna nog een 'walk' door de stad om mensen te overtuigen van het geloof, waar oa ook gedanst werd, maar was te moe. Thuis kreeg ik natuurlijk allemaal eten, cake van Mellits (vind ik niet lekker eigenlijk), kreeg spaghetti met tomatenstew en ook een gerechtje deeg van bonen en dat gestoomd. Mijn gastgezin is zo lief en zorgzaam. Het voelt echt als thuis en vind het fijn om thuis bij ze te zijn, om met ze te kletsen, er gewoon bij te zitten of met de kids een beetje te spelen of te kletsen. 's Middags ging ik zwemmen met de solmia's bij Akayet. Was leuk om Daniela en Sophie weer te zien en het blijft lekker om een duik te nemen. Ben wel terughoudend in om mijn gastfamilie te vertellen dat ik ga zwemmen.