Fysiotherapie afdeling

13 mei 2018 - Bolgatanga, Ghana

De dinsdag en de donderdag zijn de dagen dat kinderen met Cp (cerebrale parese) komen op de fysiotherapie afdeling. Erg leuk om ervaring op te doen met deze doelgroep. Iddy was dinsdag de kinderen aan het behandelen, hij liet zien hoe hij hij 2 kinderen behandelde en toen mocht ik gelijk aan de slag. Hij liep weg en liet me ook gelijk alleen. Leerzaam om zo aan de slag te gaan, maar iets meer uitleg en meekijken was wel prettig geweest. Het zijn kinderen van rond de 1 a 2 jaar met voornamelijk Cp. Bij de fysio afdeling passen ze veel massage toe. Bij de kids wordt ook eerst begonnen met massage. Daarna wordt het doorbewegen gedaan en daarna meestal het staan en of lopen. En eventueel nog de arm masseren en doorbewegen als deze is aangedaan. Ik hoop hier nog wel wat meer ergotherapie aan toe te voegen en meer spelender wijs. Smiddags ging ik mee met de fysio naar de wards (afdelingen). Het is toch wel heftig om de armoedige omstandigheden te zien. Cliënten worden ook door familie gewassen en zij geven ook eten. De nurses doen de technische handelingen. Bij een paar cliënten langs gegaan. Wat doorbewegen gedaan en de chest percussion. Dat doen ze bij patiënten met longproblemen. Heb er nog nooit eerder van gehoord. Donderdag mocht ik ook al zelf proberen de checks (die namelijk erg kort waren). Voor lunch heb ik smiddags bij een restaurantje gegeten, het is wel even wennen om alleen ergens wat te gaan eten.
De donderdag liep ik met andere fysiotherapeuten mee en zij legden veel uit wat ze doen en waarom. Leuk en leerzaam om te horen. Iets wat ook even wennen is minder privacy hebben. Mijn kamer zit aan de gang en van buiten kan je recht mijn kamer in lopen. Er is ook alleen maar gaas voor. Laatst lag ik in bed en toen liep mijn gastmoeder binnen om even wat te verstoppen. En een andere keer was ik op mijn kamer en toen rende een nichtje de kamer binnen en riep, auntie I am going to take a quick shower. Bij de slaapkamer van het gezin loopt iedereen ook in en uit, ook andere gezinsleden. Het huis bestaat namelijk uit 4 kamers, de keuken, de woonkamer hun slaapkamer en mijn kamer. Er is een gezamenlijke gang en dan kan je naar het andere gezin lopen.
Ik leer mijn gastgezin ook steeds beter kennen. Ik heb een leuk gesprek met mijn gastvader gehad. Hij is een leraar, construction worker en hij heeft een werkplaats waar ze jongeren het meubel maken leren. Mijn gastmoeder is lerares. Ik begin ook meer een band met haar op te bouwen en ze beter te leren kennen.
De kinderen zijn Junior (2 jaar), Malnema (7 jaar) en Bes (9 jaar). Vooral Junior is een ondeugd. Ze oudste praten goed Engels, dus ik kan goed met ze communiceren. Door de kids wordt ik auntie genoemd. Het leven speelt zich vooral ook buiten af. Dieren (kippen, varkens en honden) lopen hier rond. Botjes en restjes eten gooi je op de grond en eten de dieren op. De kippen zijn van mijn gastgezin, af en toe moet je ze even weg jagen van je eten haha.

2 Reacties

  1. Mariët:
    14 mei 2018
    Ben jij voor de kleintjes auntie Anne?
    Zeker heftig om zo'n ziekenhuis te zien, maar wel fijn dat je ook wat toe kan voegen.
  2. Hareld van der Perk:
    14 mei 2018
    Privacy is een typisch ding van het westen, daar kom je op een bijzondere manier achter. Fijn dat het gastgezin zo aardig is.